Lorenz Bulters, ook wel één van de ‘reuzen van de Roparun’ genoemd, is al 27 jaar bij het evenement betrokken. Met zijn 1,95 meter is de 61-jarige Zoetermeerder een warm, vertrouwd en bekend gezicht bij Roparun. In de tientallen jaren dat Lorenz meegaat heeft hij de Roparun zien veranderen tot een groot en professioneel evenement met landelijke omvang. Met hem blikken we terug op die jaren.

Hoe kwam je in aanraking met de Roparun?
‘’Een andere vrijwilliger die al meedeed zei destijds: ‘’Dat is echt wat voor jou joh, ga nou mee!’’. Ik deed dat en sloot me aan bij het beveiligingsteam in Parijs. Toen startten we nog in Rotterdam. Dat was zo mooi. Volop feest en iedereen kende elkaar bij naam. Die eerste jaren bevielen me zo goed, dat ik nooit meer weg ben gegaan. Later ging ik naar team logistiek en nu ben ik echt een manusje van alles. De ene keer sta ik een tent op te bouwen, de andere keer rijd ik op een heftruck en ik lever veel hand- en spandiensten.’’

Hoe komt het dat je er al zo lang bij betrokken bent?
‘’Dat is echt die saamhorigheid, joh. Dat is zo machtig mooi. Echt iedereen is voor één week familie van elkaar. Niet alleen onder vrijwilligers, maar ook tussen teams en vrijwilligers. Bovendien is iedere Roparun weer anders, iedere editie heeft mooie gebeurtenissen. Daarnaast vind ik de combinatie tussen de oude garde en de jonge generatie zo leuk om te zien. We moeten immers zorgen dat de Roparun nog tientallen jaren blijft bestaan, dus daarom is een nieuwe aanwas aan vrijwilligers ook erg belangrijk.’’

Wat zijn je mooiste herinneringen aan de Roparun?
‘’We hebben zoveel leuke dingen gedaan. In die 27 jaar ben ik nog maar twee keer echt op het parcours geweest. Het leuke is dat altijd alles kan. We zijn een keer vanaf het startterrein in Parijs op stel en sprong naar de Frans-Belgische grens gereden omdat er een Roparunner bij mensen in de tuin had gepoept. Dat moesten we toch even gaan opruimen, haha. Ik herinner me ook nog goed dat we vroeger vanaf het startterrein in Parijs rechtstreeks doorreden naar de Coolsingel, omdat het materiaal daar weer nodig was. Dan waren we tot zondagavond diep in de nacht met 14 man aan het opbouwen op de Coolsingel, om er vervolgens op de finishdag weer vroeg te zijn. Zodra het laatste team binnen was bouwden we de boel daar af. En ook dat duurde weer diep in de nacht. Maar niemand deed er moeilijk over. Dat was gewoon normaal. Of even snel vanaf Parijs naar Bertry omdat er warmhoudschalen te weinig waren. Dan aten we daar een ‘rookworssie’ en reden we weer terug naar Parijs.’’

Wat ontroert je?
‘’De ontlading van de teams op de finish. Ze hebben dan een weekend lang alles gegeven en zijn eindelijk weer bij vrienden en familie. Als ik dan al die emotionele deelnemers zie, ontroert mij dat ook. En dan pink ik een traantje weg. Het is voor mensen af en toe best apart, als ze een grote man van 1.95 meter zien huilen.’’

Wat is je wens voor de Roparun?
‘’Natuurlijk dat het nog zo lang mogelijk bestaat en dat de Roparun-familie nooit ophoud. Ik ben zo blij dat de saamhorigheid zo groot is. Die ketting wordt alleen maar groter en sterker. Van mij hoeft de Roparun niet persé nog heel veel groter te worden. Dan krijg je allemaal problemen en worden de organisatiekosten hoger. Nee hoor, laat het maar lekker zo blijven als het nu is. Dan zijn we met elkaar echt heel erg goed bezig.’’

Foto: Marco Teljeur